Prolog

 Bravewood, 2001

Blask księżyca oświetlał zazwyczaj pogrążoną w mroku uliczkę. Październikowa noc była wyjątkowo ciepła, co wcale nie uspakajało Naomi. Wręcz przeciwnie – jej plecy oblewał zimny pot. Pełnia w październiku nazywana była "Pełnią Księżyca Myśliwych" – nie można by trafniej nazwać tej nocy i aury jaka jej towarzyszyła. Rozejrzała się uważnie zanim wysiadła z samochodu. Czuła na sobie parę czyiś oczu, jednak nie dostrzegała nikogo. Może zaczynała popadać w paranoje? Podeszła powoli do drzwi od strony pasażera, w myślach przypominając sobie, gdzie ukryła broń. Wiatr, chłodem powiał po jej plecach, przyprawiając ją o dreszcze. Wyciągając z pojazdu śpiącą córeczkę, jej obawy wzrosły. Nadal nie była pewna swojej decyzji, jednak zbyt wiele przemawiało na jej korzyść. Dziewczynka przebudziła się, wtulając twarzyczkę w ramię matki.

– Mamo – Jęknęła. Kobieta z przerażeniem rozejrzała się wokół. Gdzieś w oddali zaszczekał jakiś pies, gdzieś indziej usłyszała przelatującego ptaka. Zacisnęła ramiona ciaśniej wokół drobnego ciała dziecka.

– Ciii, kochanie. Wszystko będzie dobrze. – Z napiętymi niczym struna plecami, zaczęła powolnym krokiem kierować się w stronę domu. – Nic się nie dzieje. – Uspokajając bardziej siebie niż córkę, wpatrywała się w pogrążone w ciemnościach okna. Usłyszała za sobą szelest liści, ale nie zwolniła. Była zbyt blisko schodów by się teraz zatrzymywać. Wiedziała, że tam będzie bezpieczna.

Nim jeszcze zdążyła nacisnąć dzwonek, światło na tarasie rozbłysło niczym nadzieja, która w niej zakiełkowała w tamtej chwili. Przytuliła dziecko, wiedząc co za chwilę nastąpi. 

Tylko jak mogła ją tak po prostu oddać? Jedyne dobro w jej pozbawionym szczęścia życiu? Wstrzymała oddech, przypominając sobie wszystko co musiała zrobić i czego się wyrzec by tu teraz być. Zbyt wiele osób poświęciło się, by mogła tu bezpiecznie przybyć. Drzwi otworzyły się raptownie i nim zdążyła zareagować, kobieta przed nią stojąca upuściła trzymany w ręku nóż.

– Witaj mamo. – Wyszeptała, z zakłopotaniem. Nie widziała swojej rodzicielki od sześciu lat i nie wiedziała jak powinna się zachowywać. Oczy kobiety zaś powędrowały w stronę wnuczki, ciasno obejmującej szyje Naomi. Nie mogła powiedzieć, że nie spodziewała się tego. W dniu gdy córka oznajmiła jej, że ma zamiar przejąć interes po ojcu i odejść z tamtym chłopakiem przypuszczała, że nastąpi taki dzień jak ten.

– Musisz się nią zająć. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, pewnego dnia wrócę po nią i wszystko Wam obu wyjaśnię. – Głos dziewczyny załamywał się. Nie miała czasu na wyjaśnienia, ani przeprosiny za tak długie milczenie. Zaklęcie maskujące, które zostało na nią rzucone, zmierzało ku końcowi. – Oni jej szukają i nie spoczną, dopóki jej nie dostaną.

– Kto jej szuka? Naomi co się dzieje?

– To nie jest teraz najważniejsze. Zajmę się wszystkim. – Blondynka powoli odsunęła od siebie dziecko, które zareagowało płaczem. – Obiecaj mi jedynie, że wychowasz ją jak zwykłe dziecko. Nie powiesz jej o niczym, o czym opowiadał mi ojciec od najmłodszych lat. Mamo, obiecaj mi, że jej życie będzie wesołe i beztroskie, że przeżyje je tak jak ja zawsze chciałam.

– Obiecuje, ale to nie musi się tak skończyć, możemy...

– Nie ma na to czasu. – Naomi, odsunęła się o krok, w chwili gdy tylko jej matka wzięła od niej jej córeczkę. Czuła jakby ktoś wyrwał jej serce, nie mogła przestać się trząść. Jej ciało sprzeciwiało się temu co właśnie zrobiła. – Zaopiekuj się nią. – Zaczęła cofać się, nie mogąc oderwać wzroku od swojego jasnowłosego aniołka. Odwróciła się, biegnąc w stronę samochodu. Wszystko w niej krzyczało by zawróciła, by opamiętała się. Jednak tego nie zrobiła.

– Jak jej na imię? – Usłyszała, gdy łapała już za klamkę samochodu. Zmusiła się by ostatni raz spojrzeć na swoją mamę z jej skarbem na rękach, który krzyczał i płakał nie wiedząc co się dzieje.

– Ma na imię Alexandra – Odpowiedziała nim zniknęła wewnątrz czerwonego Mustanga Convertible z 1970. W oddali nadal rozbrzmiewał płacz dziewczynki, która według planu miała nigdy nie poznać swojego dziedzictwa i zestarzeć się w spokoju i szczęściu. Cóż, życie pisze własne historie.A życie Alexandry Fate, nie miało należeć do zwyczajnych.

Witam wszystkich.  Opowiadanie na początku miało być ff o supernatural, ale w końcu postawiłam na własną historię, zaś z SPN zapożyczę jedynie kilka szczegółów, jeśli chodzi o potwory i walkę z nimi. 

Mam nadzieję, że historia przypadnie Wam do gustu i zostaniecie tu na dłużej. Zapraszam do zakładki z bohaterami oraz z zwiastunem, gdzie wkrótce pojawi się druga zapowiedź.